W nieprzyjaznym środowisku większe szanse przeżycia mają te zwierzęta, które w obecności określonego, zagrażającego bodźca zaczynają odczuwać strach. Przesadny strach prowadzi jednak do zaburzeń lękowych, utrudniających skuteczne działanie. Choć strachu można się pozbyć, wielokrotnie doświadczając – w bezpiecznej sytuacji – bodźców go wywołujących, to takie „wygaszanie” strachu nie jest ani trwałe, ani kompletne. Wygaszanie nie polega bowiem na wymazywaniu pamięci, ale na tworzeniu nowych śladów pamięciowych. Podejrzewano zatem, że obwody neuronalne odpowiedzialne za wygaszanie strachu są inne niż obwody zaangażowane w przywracanie reakcji strachu. W naszej pracy wykazaliśmy, że w ciele migdałowatym (strukturze mózgu odpowiedzialnej za emocje), a dokładniej w jego jądrze bocznym, znajdują się dwie grupy komórek nerwowych niezależnie aktywowane przez wysoki lub niski poziom strachu. Komórki te różnią się połączeniami z korą przedczołową i hipokampem, strukturami mózgu informującymi zwierzę, gdzie i kiedy wcześniej spotkało się z określoną sytuacją. Do zbadania funkcjonalnych połączeń anatomicznych użyliśmy nowego szczura transgenicznego umożliwiającego obserwację pobudzonych komórek nerwowych (dzięki zielonemu białku fluorescencyjnemu) oraz uwidoczniliśmy połączenia anatomiczne za pomocą specjalnych znaczników. Zidentyfikowanie odrębnych obwodów neuronalnych aktywowanych przez niski lub wysoki poziom strachu stanowi pierwszy krok do wspierania mechanizmów wygaszania strachu nawet na poziomie pojedynczych komórek. Opracowaną przez nas metodę znakowania aktywnych neuronów można także wykorzystać do badania innych niż strach zachowań.