Kurkumina jest związkiem naturalnego pochodzenia otrzymywanym z kłączy ostryżu długiego. Liczne dane literaturowe pokazują, że kurkumina w sposób selektywny indukuje śmierć komórek nowotworowych. Znana jest też ze swoich właściwości antyoksydacyjnych, jednak może być również prooksydantem uszkadzającym DNA. Wcześniejsze nasze wyniki wskazywały, że kurkumina może powodować śmierć prawidłowych limfocytów człowieka. Zadaliśmy sobie więc pytanie, czy rzeczywiście kurkumina powoduje uszkodzenia DNA, które mogą prowadzić do uruchomienia ścieżki sygnalizacyjnej zwanej DNA damage response (DDR) i śmierci spoczynkowych limfocytów T człowieka (CD3+). Dla porównania wykonaliśmy podobne analizy na limfocytach białaczki, które pochodzą od limfocytów T (komórki Jurkat). Przy pomocy metody zwanej FADU, jak również barwienia histochemicznego białka będącego znacznikiem uszkodzeń DNA (-H2AX) oraz techniki Western blot wykazaliśmy, że kurkumina zarówno w komórkach CD3+ jak i Jurkat nie indukuje uszkodzeń DNA oraz nie aktywuje DDR. Natomiast w obydwu typach komórek obserwowaliśmy apoptozę zachodzącą pod wpływem kurkuminy. Tak więc, prawidłowe limfocyty T, podobnie jak komórki białaczki limfocytarnej, są wrażliwe na działanie kurkuminy, która powoduje w nich śmierć komórkową niezależną od uszkodzeń DNA.