Gregoire Courtine ze współpracownikami uważają, że stosując trening lokomocyjny u szczurów postawionych pionowo na tylnych kończynach przywracają świadomą kontrolę ruchów lokomocyjnych, utraconą w wyniku paraliżującego urazu rdzenia kręgowego. W naszej polemice proponujemy, że opisywana przez autorów plastyczność struktur korowych i pnia mózgu stwarza jedynie możliwość zamierzonej kontroli postawy, która raczej zwiększa efektywność sygnałów czuciowych związanych z lokomocją dwunożną niż umożliwia świadomą kontrolę lędźwiowo-krzyżowej sieci nerwowej rdzenia sterującej ruchami lokomocyjnymi kończyn. W swojej interpretacji autorzy dyskutowanej pracy nie wzięli pod uwagę ostatnich danych (Sławińska et al., Journal of Physiology, 2012). Wynika z nich, że to właśnie zastosowany paradygmat doświadczalny lokomocji szczura trzymanego w pozycji pionowej może być bezpośrednią przyczyną wspomagania ruchów lokomocyjnych tylnych kończyn w wyniku zwiększonej informacji czuciowej z receptorów reagujących na obciążenie kończyny (skórnych, stawowych i mięśniowych). Uważamy, że za wyniki uzyskane w badaniach van den Brand et al., (Science 2012) odpowiada jedynie zmiana postawy powodująca przesunięcie środka ciężkości zwierzęcia, co wspomaga aktywację rdzeniowego generatora lokomocji w wyniku zwiększonej aferentacji, a nie przywrócona po uszkodzeniu rdzenia kręgowego, bezpośrednia i dowolna (zamierzona) kontrola ruchów lokomocyjnych tylnych kończyn u szczura.
http://www.sciencemag.org/content/338/6105/328.2.full