Dychotomia przyjemne-nieprzyjemne (apetytywne-awersyjne) jest jednym z podstawowych kryteriów podziału emocji. Określenie jakiejś sytuacji jako przyjemnej lub nieprzyjemnej determinuje wybór odpowiednich zachowań umożliwiających zbliżenie się w celu uzyskania doznań przyjemnych (nagrody) lub unikanie bądź ucieczkę od bodźców sygnalizujących doznania przykre (kary). Organizm uczy się zachowań związanych z nagrodą lub karą. Ciało migdałowate jest strukturą mózgową kluczową dla przetwarzania i uczenia się emocji, zarówno przyjemnych, jak i przykrych. Jednak mechanizmy, dzięki którym struktura ta radzi sobie z poszczególnymi emocjami pozostają niejasne. Odkryliśmy, że metaloproteinaza macierzy zewnątrzkomórkowej 9 (MMP-9), enzym zaangażowany w plastyczność synaptyczną, w obrębie jądra środkowego ciała migdałowatego uczestniczy w uczeniu się doznań przyjemnych, ale nie przykrych. Uszkodzenie genu kodującego białko MMP-9 u myszy powoduje, że mają one problemy z nauczeniem się położenia butelki ze słodką wodą (nagrody), nie mają natomiast trudności z unikaniem butelki, w której znajduje się woda o smaku gorzkim. Podobne wyniki obserwowaliśmy, kiedy u normalnych myszy zablokowana została aktywność białka MMP-9 w jądrze środkowym ciała migdałowatego. Wyniki te wskazują na odrębność mechanizmów uczenia motywowanego przyjemnością i przykrością, zarówno na poziomie struktur mózgu, jak i mechanizmów molekularnych.