Z Instytutem była związana od początku lat 60. ubiegłego wieku, tu bowiem jeszcze jako studentka Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Warszawskiego odbywała staż badawczy pod kierunkiem doktora Witolda Drabikowskiego. Po uzyskaniu tytułu magistra biochemii (była absolwentką pierwszego rocznika kierunku biochemia) w 1964 r. formalnie została zatrudniona w Zakładzie Biochemii Instytutu Nenckiego, gdzie włączyła się w badania nad poznaniem mechanizmu skurczu mięśni, a w szczególności zajmowała się poznaniem struktury i właściwości białek cienkiego filamentu - tropomiozyny, kompleksu troponiny i kaldesmonu. Stopień doktora nauk przyrodniczych uzyskała w 1973 r. pod kierunkiem prof. dr hab. Witolda Drabikowskiego. Po doktoracie w latach 1975-1976 odbyła 14-miesięczny staż podoktorski w Max-Planck-Institut für Medizinische Forschung w Heildebergu, na który otrzymała prestiżowe stypendium Fundacji Humboldta. Pod kierunkiem dr Rogera S. Goody’ego i dr Hansa G. Mannherza badała z wykorzystaniem zaawansowanych technik spektrofluoroskopii kinetykę oddziaływań między białkami. Ta współpraca była kontynuowana przez dwie następne dekady (kilkumiesięczne pobyty w Heidelbergu miały miejsce w latach 1979, 1984, 1990 i 1993), co zaowocowało powstaniem pięciu publikacji w prestiżowych czasopismach European Journal of Biochemistry oraz Biochemistry. Przez cały okres kariery zawodowej dr Nowak-Olszewska była związana z Zakładem Biochemii Mięśni; najpierw pracowała w grupie kierowanej przez prof. Drabikowskiego, a po jego przedwczesnej śmierci w 1983 r. przyłączyła się do zespołu kierowanego przez prof. dr hab. Renatę Dąbrowską. Poza współpracą z ośrodkiem w Heidelbergu prowadziła również badania we współpracy z Instytutem Cytologii Radzieckiej/Rosyjskiej Akademii Nauk w Leningradzie/Petersburgu; skutkiem tego było powstanie czterech artykułów, które również ukazały się w wiodących czasopismach.

Po powrocie ze stażu badawczego dr Nowak-Olszewska poza intensywną pracą naukową włączyła się w działania organizacyjne Instytutu - m.in. była sekretarzem zespołu koordynacyjnego problemy węzłowe, (przez 5 lat), zajmowała się kontem dewizowym Instytutu, a także kwestiami aparaturowymi. Jej zdolności organizacyjne zostały docenione przez prof. Macieja J. Nałęcza, Dyrektora Instytutu w latach 1990-2002, który w 1991 r. zaproponował jej stanowisko Zastępcy Dyrektora ds. Ogólnych (funkcję tę pełniła do 2003 r. Kolejny Dyrektor, prof. dr hab. Jerzy Duszyński, powołał ją na stanowisko Pełnomocnika Dyrektora ds. Organizacyjnych (do 2006 r.). Już po przejściu na emeryturę wspierała do 2018 r. i prof. Duszyńskiego i jego następcę, prof. dr hab. Adama Szewczyka, w kwestiach związanych ze sprawozdawczością i naukometrią. Dr Nowak-Olszewska była bardzo zaangażowana w powstanie i działanie Fundacji Marcelego Nenckiego Wspierania Nauk Biologicznych, przez wiele lat pełniła funkcję sekretarza Zarządu Fundacji.

Praca na stanowisku Zastępcy Dyrektora przyczyniła się niestety do Jej odejścia od pracy badawczej, czego do końca nie mogła odżałować. Była autorem ponad 20 artykułów opublikowanych w wiodących czasopismach anglojęzycznych, swoje osiągnięcia prezentowała na wielu międzynarodowych zjazdach i konferencjach naukowych. Jej dokonania naukowe zostały docenione, gdyż kilkukrotnie (w latach 1970-1979) została nagrodzona (jako członek zespołu prof. Drabikowskiego) przez władze PAN nagrodą za wybitne osiągnięcia naukowe. I mimo, że ostatni artykuł Jej autorstwa ukazał się 28 lat temu, to prace te są wciąż cytowane przez środowisko mięśniowe.

Była wielką patriotką Instytutu, po zaprzestaniu pracy była w ciągłym kontakcie, służyła Instytutowi i przede wszystkim Fundacji swoim doświadczeniem. Jej odejście to niewątpliwie strata dla Instytutu.

Składamy wyrazy najszczerszego współczucia Jej mężowi Mariuszowi Olszewskiemu, z którym przeżyła 60 lat.